Opisz zródło i zakres autorytetu Jezusa. Dlaczego, według ciebie było to dla Niego ważne, by powiedzieć to uczniom?  (w. 18)

Werset 19

Gdy dziś czytamy rozdział 28 Ewangelii Mateusza, jego znaczenie może nie być dla nas tak oczywiste jak dla tych, którzy jako pierwsi usłyszeli te słowa Jezusa. W nakazie tym jest jeden podstawowy czasownik – „czyńcie uczniami” jest jego centralną ideą. Inne działania po prostu opisują, w jaki sposób mamy wykonać to zadanie. 

Moglibyśmy „iść” w wiele miejsc i „czynić” wiele rzeczy i mimo to minąć się z sednem tego, o co prosi Jezus. On chciał, byśmy czynili uczniów.

Jaką obietnicę dał Jezus w związku ze swoim zleceniem? Dlaczego było to ważne? (w. 20)

Centralna idea ukształtowała pierwszy kosciół

W Księdze Dziejów odkrywamy, że Barnaba był uczniem Jezusa. Uczymy się na jego przykładzie. W Dziejach 11,19-26 mamy wgląd w życie i pracę jednego z uczniów, Barnaby.

Kliknij tu, by przeczytać fragment.

Po tym jak wielu przyszło do Chrystusa, kosciół w Jerozolimie posłał Barnabę do Antiochii.

Jak myślisz, dlaczego mieli potrzebę wysłania kogoś do Antiochii?

(w. 22)

Jakimi słowami opisano Barnabę? (w. 24)

Co między innymi zrobił Barnaba, kiedy przybył do Antiochii?

W oparciu o to, czego się dowiedziałeś na temat Barnaby, jakim człowiekiem ma być uczeń?

Barnaba jest przedstawiony jako zarówno ewangelista, jak i czyniący uczniów. Bóg działał przez niego tak, że kościół w Antiochii rozwijał się w liczbie wyznawców i w duchowej głębi. Ciekawe jest, że ten właśnie kościół jest pierwszym, o jakim wiemy, że wysłał pracowników (Dzieje 13,1-3).

Film sugeruje, że obecnie największym wyzwaniem jest to, że „wierzący w Jezusa nie są jego posłusznymi naśladowcami”.

Jakiego rodzaju problemy powstają, gdy wierzący nie są posłusznymi naśladowcami Jezusa?

Ci, którzy potrafią czynić uczniów, mają serce oddane Bogu oraz pełne miłości do ludzi. Uczniostwo jest kwestią serca. Rozkwita w kontekście miłości i posłuszeństwa. Jeśli pragniesz być tym, który czyni uczniów, poproś Boga, aby uczynił cię osobą pełną miłości i posłusznym naśladowcą.

Gdy przeczytałeś o Bożym powołaniu do czynienia uczniów, co najbardziej cię poruszyło?

Chwila na samoocenę

Mamy nadzieję, że dzięki temu studium Bóg pomoże ci lepiej zrozumieć uczniostwo i Wielki Nakaz Misyjny. Poniższa ocena jest stworzona po to, by pomóc ci ocenić swój obecny stosunek do uczniostwa i czynienia uczniów. Przeczytaj poniższe zdania i oceń samego siebie tak szczerze, jak potrafisz.

1 = To zawsze jest prawdą o mnie
2 = To zwykle jest prawda o mnie
3 = Czasem to prawda, a czasem nie
4 = To rzadko jest prawdą na mój temat
5 = To nigdy nie jest prawdą na mój temat

Celem każdej oceny nie jest to, byśmy się poczuli „dobrze” lub „źle”. Celem jest uzyskanie lepszego zrozumienia samego siebie w danym momencie. Oceny mogą pomóc nam dowiedzieć się, co robimy dobrze i pomóc nam zidentyfikować obszary, w których potrzebujemy rozwoju.

W oparciu o tę ocenę, jakimi rzeczami, które Bóg już zrobił w twoim życiu możesz się cieszyć?

W jaki sposób chciałbyś rozwijac się w jednym lub więcej z tych obszarów?

Działanie

Termin „uczeń” może mieć punkt skupienia zarówno „wewnętrzny” (twój wzrost jako naśladowcy Jezusa), jak i „zewnętrzny” (pomaganie innym we wzroście jako naśladowcom Chrystusa). Księga Przysłów 27,17 mówi: „Żelazo żelazem się ostrzy, a człowiek urabia charakter bliźniego”. Bóg używa relacji „ostrzących żelazo” do tego, byśmy się rozwijali. Przyjrzyj się dwóm rodzajom relacji uczniowskiej, jakich przykładem są Paweł i Tymoteusz.

„Paweł” - to osoba, która prowadzi cię we wzroście. Posiada ona dojrzałość duchową, którą podziwiasz. Ma wiedzę i mądrość do przekazania. Jest dla ciebie przykładem do naśladowania.

„Tymoteusz” - to osoba, którą prowadzisz we wzroście. Ta osoba jest duchowo młodsza. Posiadasz wiedzę i mądrość, którą możesz się z nią podzielić. Możesz służyć jej jako wzór do naśladowania.

Posiadanie obu typów relacji w życiu tworzy bogate środowisko dla duchowego wzrostu. Potrzebujemy intencjonalnego podejścia i aktywnego poszukiwania takich relacji. Nie zdarzają się one tak po prostu.

* Uwaga: Prowadzenie kogoś w uczniostwie nie wymaga doskonałości. Jeśli czekasz na jej osiągnięcie, to nigdy nikogo nie poprowadzisz. Przypomnij sobie definicję uczniostwa z początku lekcji. Wróć do niej i przeczytaj jeszcze raz. Możesz zacząć od podzielenia się z kimś innym tym, czego się nauczyłeś i doświadczyłeś.

Trzy praktyczne kroki dla ciebie:

1) Czy masz „Pawła” w swoim życiu?

Czy przychodzi ci na myśl ktoś, kogo czasami Bóg używa teraz w twoim życiu, pomagając ci w wierze? Jeśli jest ktoś taki, spotkaj się z nim i poproś, aby pomógł ci wzrastać w wierze. Jeśli nie masz obecnie takiej osoby, poproś Boga o „Pawła”, który pomoże ci w rozwoju.

Mój “Paweł” to:

2) Czy masz w swoim życiu „Tymoteusza”?

Poproś Boga, by pokierował cię do kogoś, w czyje życie będziesz mógł zainwestować. Być może przyprowadziłeś kogoś do Chrystusa. Może spotkałeś młodszego wierzącego, którego możesz zachęcić. Zrób krok wiary, ufając Bogu, że cię użyje.

Moi “Tymoteusze” to:

3) Omów swoją ocenę ze swoim prowadzącym lub wierzącym przyjacielem.

Razem ustalcie, w jaki sposób podejmiesz kolejne kroki w stawaniu się liderem dla innych.